De eerste dagen zitten erop!

Het begint al aardig te wennen hier, we zijn hier nu drie dagen, maar voor mijn gevoel is er al meer dan een week voorbij. Toch is het wel een heel raar gevoel dat je aan de andere kant van de oceaan bent. Ik zit nog steeds te rekenen hoe laat het in Nederland is en toen Dennis mij eergisteren belde, was het net of is ie heel dicht bij.

Maar goed, wat hebben we intussen weer meegemaakt: Maandagavond hebben we nog een rondleiding gehad met Ria, dit is een van de mensen van het stagebureau, ze is erg aardig. We hebben van alles gezien in de stad, zoals een hindoestaanse kerk, het ziekenhuizen, de rijke buurt in Paramaribo, de rivier en de brug, allemaal heel mooi en erg interessant. Ik heb ook een paar foto’s van deze rondleiding.

We zijn eergisteravond met andere studenten van hier mee geweest naar salsadansen, dit was leuk. Zelf willen we ook gaan salsadansen, maar we kijken eerst even om ons heen want we hebben nog tijd genoeg om het te doen.

Gisteren gingen we dan voor het eerst kennismaken met het ’s Lands hospitaal. We vonden dit best spannend, want we hadden gehoord dat zuster Beerenstijn niet een van de vriendelijksten was. Maar in tegendeel, ze was hartstikke aardig voor ons! Ze keek naar onze voorkeuren voor afdelingen, kregen goed uitziende uniformen en een rondleiding over onze afdelingen. Ik ga de eerste vijf weken stage lopen op de interne afdeling en daarna nog vijf weken op de cardiologie. De afdelingen zijn echt heel anders als in Nederland, het ziekenhuis is voor het grootste gedeelte van hout en de ziekenhuisgangen zijn gedeeltelijk in de openlucht, heel apart is dat. De kamers moet je voorstellen als een ruimte met klapdeurtjes, met 2 x vijf verroeste bedden op een rij, een houten vloer en slechts af en een gordijn tussen de bedden voor privacy. Er loopt veel familie rond in de kamers, dus ik neem aan dat de familie ook veel betrokken is bij de zorg. Ik vond het dus erg indrukwekkend en zo dachten Mirjam en Aukje er ook over.

Na het bezoek aan het ziekenhuis zijn we nog even het centrum in gegaan. Omdat mijn opa zaterdag jarig is zou ik even een kaartje sturen, maar het vinden van een postzegel was zo makkelijk nog niet! De halve middag hebben we gezocht naar iets waar we een postzegel konden kopen, we waren bekaf toen we eindelijk bij het postkantoor kwamen. En toen bleek het postkantoor dus alweer dicht te zijn! Beetje balen. Hopelijk wordt het ‘m morgen of overmorgen dat we een postzegel kunnen kopen.

Gisteravond zijn we voor het eerst even opstap geweest. Ik was een beetje moe van te voren en verlangde een beetje naar huis, maar eenmaal daar was ik wel in de stemming en het was gezellig! In totaal waren we met acht studenten en we zijn naar een discotheekje geweest in het centrum van Paramaribo. Als je daarbinnen stapt ziet het er eigenlijk wel uit als een discotheekje in Nederland, alleen wat meer donkere mensen eigenlijk.

Volgende week beginnen we dan met stage, we hebben er alle drie zin in, maar het is wel lekker om nog even rustig de omgeving te verkennen. Jullie horen binnenkort wel weer van mij, mochten jullie meer foto’s willen zien, koop dan wat fotoruimte voor mij, dat zou heel fijn zijn.